مونیرا سوباشیچ، رئیس انجمن “مادران سربرنیتسا و ژپا” : ما بهترین زنان جهان هستیم و همه باید از ما یاد بگیرند که چگونه فرزندان خود را تربیت کنند.

مونیرا سوباشیچ، رئیس انجمن “مادران سربرنیتسا و ژپا” که کنفرانس بین المللی “مونیرا سوباشیچ”  را با مشارکت مرکز تحقیقات پس از جنگ و مرکز یادبود سربرنیتسا-پوتوچاری سازماندهی می‌کند، تاکید کرد که زنان قربانی نسل‌کشی تا چه اندازه پایدار هستند. 

– امروز هدف ما این است که این کنفرانس را اینجا در صحنه جنایت، در صحنه نسل کشی برگزار کنیم تا بتوانیم و به همه زنان جهان این پیام را بفرستیم که ما نمی توانیم ساکت بمانیم، که نباید ساکن باشیم. ما باید هر جا که بی عدالتی در حق زنان و کودکان و مردان رخ می دهد، صدای خود را بلند کنیم. به این ترتیب ما می خواهیم نشان دهیم که زنان قوی هستند،  زنان بیشترین بار را در زندگی خود به خصوص در جنگ به دوش کشیده اند. سوباشیچ گفت: ما، مادران سربرنیتسا، بزرگترین بار را در طول جنگ، پس از جنگ به دوش کشیدیم و 27 سال است که برای حقیقت می جنگیم و منتظر عدالت هستیم.

سوباشیچ در مورد نقش مادرانی که پس از نسل کشی فرزندان و نوه های خود را بزرگ کردند و هر آنچه از سال 1995 تا امروز زندگی کرده اند، می گوید: ما بهترین زنان جهان هستیم و همه باید از ما یاد بگیرند که چگونه فرزندان خود را تربیت کنند.

 او تاکید کرد، ما زنان فرزندانمان را از روی عشق به دنیا می آوریم و باید آنها را از روی عشق بزرگ کنیم.

آلیس وایریمو ندریتا، مشاور ویژه سازمان ملل متحد برای پیشگیری از نسل کشی، خطاب به شرکت کنندگان در کنفرانس “قهرمانان سربرنیتسا”، بر اهمیت مادران سربرنیتسا در پرورش نسل های جدیدی که پس از آن نفرت ندارند و خواهان انتقام و قصاص نیستند، تاکید کرد. 

او به رویدادهای وحشتناک سربرنیتسا و پوتوچاری اشاره  کرد و گفت  پس از اینکه برای اولین بار به پوتوچاری آمد تا با قربانیان بازمانده صحبت کند، تصمیم گرفت دوباره بیاید و از آن زمان گل سربرنیتسا را ​​بر سینه دارد.

وی تاکید کرد  حقایق غیرقابل انکار است، نسل کشی در سربرنیتسا رخ داد  اما  هنوز کسانی هستند که آن را انکار می کنند. او تاکید کرد که مهم این است که نسل های آینده با تنفر تربیت نشوند.

– دادگاه کیفری بین المللی برای یوگسلاوی سابق حکم داد که نسل کشی در اینجا در سربرنیتسا انجام شده است. ما می دانیم که همه جوامع می توانند شاخص های ریسک داشته باشند. ندریتا گفت که مادران سربرنیتسا به من گفتند که آنها بر تربیت کودکانی تمرکز کرده اند که بر انتقام و انتقام تمرکز نخواهند کرد و از این طریق می خواهند این چرخه را بشکنند.

معاون شهردار شهرداری سربرنیتسا و رئیس کمیته سازماندهی مراسم بزرگداشت بیست و هفتمین سالگرد حمدیجا فیزیچ خاطرنشان کرد که “سرنوشتی که مادران، همسران و خواهران بوسنیایی سربرنیتسا و پودرینیه تجربه کردند قطعاً آن چیزی نبود که آنها می خواستند و برای هیچکس آرزو نمی کردند.”

– هزاران نفر از آنها بدون شوهر، پدر، برادر و پدربزرگ خود در نسل کشی بوسنیایی ها در سربرنیتسا باقی ماندند. خیلی ها تنها ماندند، بدون کسی از خودشان، همه چیز کشته شد. با این حال، در زمان نسل کشی، آنها در مبارزه برای حقیقت و عدالت برای قربانیان، برای عزیزانشان ثابت قدم و پایدار ماندند.

مدیر مرکز یادبود پوتوچاری، امیر سولیاگیچ، از جمله گفت که مادران سربرنیتسا قهرمانانی هستند که در مبارزه برای حقیقت، عدالت و کرامت اولین بوده و هستند.

سولیاگیچ تاکید می کند: – این دیوارها گریه های نوزادان ما، ترس های مادران ما را جذب می کرد و اگر آنها می توانستند صحبت کنند، فکر می کنم نیازی به صحبت در این مکان نباشد.

رئیس مرکز تحقیقات پس از جنگ، ولما شاریچ، از جمله به این نکته اشاره کرد که مادران سربرنیتسا در مبارزات طولانی مدت خود سهم زیادی در روند اثبات جنایات نسل کشی و سایر جنایات جنگی داشتند.

شاریچ گفت: – آنها این کار را با شهادت شجاعانه خود انجام دادند، اما اغلب با ارائه شواهد و هر چیزی که برای اثبات وجود واقعی پدر، برادر و پسر شوهرانشان لازم بود، انجام دادند.