Da ga se spriječilo da položi cvijeće, spalo bi se na njegove grane, na njegov nivo. Diplomatski se nije mogao spriječiti ni njegov dolazak u Potočare, jer je prijavljen kao predsjednik vlade susjedne zemlje
Još dugo će se spominjati skandalozna, sramna izjava crnogorskog premijera Dritana Abazovića od 11. jula 2022. da u Srebrenici “genocid nije počinjen nad Bošnjacima, već nad ljudima te da ga nisu počinile vojske, već politike”. S najkraćom argumentacijom su se odmah javile Majke Srebrenice: “Naša djeca su ubijena samo zato što su Bošnjaci, ubila ih je organizovana vojska.
PUTIN MEĐU ČEČENIMA
U Potočarima nema mjesta za relativizaciju zločina.” Najrječitiji i najemotivniji je bio Emir Hadžihafizbegović, koji kao da se snima dodatak filmu “Quo vadis, Aida?”, sasipa u brk još jednom “relativizatoru” genocida: “Bitango, nesorto, smetljaru, mrcino i klošaru Dritane Abazoviću. Mali od kužine fašističke politike. Dobro si danas u Srebrenici smišljeno i namjerno ranio Bošnjake svojim monstruoznim govorom. Gori od tebe su samo oni koji su te pustili da nakon onakve blasfemije i đubraluka od govora nad mezarima počinjenog genocida nad Bošnjacima, dođeš do Srebreničkog kamena bola i tu položiš cvijeće…”
Ima Emir pravo, ali da ga se spriječilo da položi cvijeće, spalo bi se na njegove grane, na njegov nivo. Diplomatski se nije mogao spriječiti ni njegov dolazak u Potočare, jer je prijavljen kao predsjednik vlade susjedne zemlje. A on nije imao obraza da ne dolazi kad se spremao da kaže što je tamo rekao i što se nije moglo saprati izvinjenjem “zbog nejasno izrečene misli”. Dodao je: “Genocid počinjen nad Bošnjacima u Srebrenici da se nikad nikome ne ponovi.” Kao ni Aleksandar Vučić što nije trebalo da dolazi na 20. godišnjicu genocida. Bio sam svjedok skandala koji je izbio. Moglo se dogoditi i Abazoviću, i bolje je što nije.
Još će se takođe raspravljati o negiranju genocida i relativizaciji ratnih zločina povodom ovog verbalnog skandala. U ovom slučaju zanimljiva je posebno ličnost samog Dritana Abazovića, dobro plaćena uloga koju takvi ljudi dobiju, prihvate je i dobro je odglume, nesvjesni da će tako završiti na smetljištu istorije. Takvi se najlakše nađu u nedemokratskim, totalitarnim sistemima. Mogu biti iz istog, ali su obično iz drugog, manjinskog naroda i vjere. A obično su iste ideologije i sumnjivog moralnog sustava. Takve je nalazio Staljin u muslimanima nastanjenim u sovjetskim pokrajinama. Sadam Husein je imao takve među Kurdima. Takve je na kraju našao i Vladimir Putin među Čečenima koji su se najprije okrutno obračunali sa slobodarskim sunarodnicima, pa to sada rade s Ukrajincima koji se bore protiv ruske invazije. Balkan je imao takvih ljudi, evo ih ima i danas, a u moje se sjećanje urezao pokušaj da se to dogodi i u Bosni i Hercegovini da je ostala u sastavu tzv. krnje Jugoslavije, na čemu se radilo pred raspad Jugoslavije.
Nisam jedini kome je ovih dana prvi pao na pamet Sejdo Bajramović. Mirza Šabović iz SDP-a Crne Gore kaže da ćemo Abazovića “upamtiti kao dosljednog nasljednika Sejde Bajramovića, sa istim zadacima, a za račun Aleksandra Vučića i blago modifikovanog projekta stvaranja velike Srbije, odnosno, kako se to danas moderno kaže ‘srpskog sveta’”. A čuveni srbijanski pisac Basara, u svom antirežimskom serijalu FAMOZNO SVETISLAV BASARA piše: ”Ode Sejdo! Još odjekuje eho gromoglasnog prdeža u čabar Borata Krivokapića, a po Srbiji i srpskim zemljama se pronese crna vest da bi u čabar mogao da prdne i Sejdo Bajramović – pardon – Dritan Abazović, nakon što mu je – posle pokušaja da na kvarno progura Temeljni sporazum sa SPC-om – DPS uskratio poverenje.”
Dritan Abazović je, dakle, predstavljen kao vjeran nasljednik Sejde Bajramovića. Taj je u vrijeme uspona Miloševićevog režima bio albanski političar koji je u Predsjedništvu SFRJ ispunjavao sve želje srpskih nacionalista. Srećom, ali i zaslugom bosanskog člana predsjedništva Bogića Bogićevića nije uspio pokušaj takvih kao što je bio Bajramović da se zavede vojna diktatura u Jugoslaviji. Takav se Sejdo pamti kao primjer podilaženja velikosrpskoj politici, ali i sluganstva nedemokratskim režimima.
Crnogorci su, nažalost, uspjeli da na čelo svoje vlade dovedu jednog vjernog nasljednika Sejde Bajramovića i da mu dozvole da odlučuje o budućnosti Crne Gore. Budućnosti koju upravo njegovom zaslugom i dalje može da, u ime Srbije i Rusije, kroji Srpska pravoslavna crkva, na što aludira Svetislav Basara. Azem Vlasi, koji može Sejdi Bajramoviću da zahvali za torturu koju je četrnaest mjeseci trpio u Miloševićevim zatvorima, kaže kako se trenutna zbivanja u Crnoj Gori mogu odraziti na cijeli region. A za Dritana Abazovića je čuo, dok je ovaj bio potpredsjednik vlade, da je od nekog crnogorskog tajkuna dobio ogroman novac da se nađe na usluzi “toj kleronacionalističkoj, teokratskoj struji koja hoće da skrene Crnu Goru sa evropskog puta i koja hoće da Crnu Goru pretvori u provinciju Srbije…”
“TEORIJA ZAVJERE”
I mi smo u Bosni i Hercegovini imali veće ili manje Dritane i Sejde. Takve su u Kraljevini Srba, Hrvata i Slovenaca, koja je u svoje mutne vode utopila i Crnu Goru i Bosnu, nalazili u Jugoslovenskoj muslimanskoj zajednici. Takve su i iz Beograda i Zagreba pokušavali da naprave od Fikreta Abdića. A meni se evo pruža prilika da prvi put stavim na papir sumnju, recimo jednu malu “teoriju zavjere” o kojoj sam slušao u Beogradu za vrijeme priprema za rat protiv Bosne i Hercegovine. Čuo sam, ali ne vidim da se to kasnije spominjalo, možda istoričar Husnija Kamberović nešto ipak zna, da se jedan od vođa Titovog partizanskog pokreta pripremao da preuzme ulogu Sejde Bajramovića u Bosni i Hercegovini. Naime, jedan moj kolega iz diplomatije, kasnije će biti ambasador u Iraku, Enes Karabegović, kad smo se sreli u hodnicima Saveznog sekretarijata za spoljne poslove – po čijim su se mekim crvenim tepisima inače razmjenjivale stvari koje nisu smjele da se kažu u kancelarijama – pita me uzvišenim glasom: “Šta to vi tamo radite i hoćete u Bosni?”
Kasnije, uoči same agresije, čujem da je otac tog kolege, Osman Karabegović, za koga se tiho govorilo da bi bio namješten u Sarajevu, rekao javno na nekom skupu i ovo: “Nikada naša nesretna i stradalnička BiH nije bila u takvom tragičnom stanju, pa ni u davnom turskom i austrougarskom dobu, a ni u toku stare Jugoslavije, osim stradanja i muka naših naroda, posebno srpskog, koje je podneo od ustaškog noža u toku Drugog svetskog rata. Svagda je u tim vremenima bilo više reda i zakona nego sad pod vlašću, i diktaturom, pobešnjelih Izetbegovićevih fundamentalističkih bandi, povezanih i udruženih sa vojnim osvajačkim ustaškim snagama Tuđmana i Parage, iz Hrvatske…”
